Gniew

Gniew

Zamek w Gniewie jest zamkiem Krzyżackim, który powstał pod koniec XIII wieku. Zamek był zamkiem komturskim, gdzie władzę sprawował wyższy namiestnik krzyżacki. Sprawował on również władzę nad okolicznymi zamkami, oraz miał prawo głosu na w wyborze Wielkiego Mistrza (tzw. konklawe).

Zamek systematycznie był rozbudowywany w XIV oraz XV wieku. Budowa tego zamku łącznie trwała 40 lat. Był to zarazem największy zamek, który powstał na lewym brzegu Wisły.

Po wojnie trzynastoletniej oraz po ustaleniach drugiego pokoju toruńskiego Ziemia Pomorska wróciła do państwa Polskiego na ponad 300 lat, aż do pierwszego rozbioru Polski. Przez 300 lat zamkiem zarządzali Starostowie.
W czasie potopu Szwedzkiego zamek był przez dwa lata okupowany. W wieku XVII Starostą Gniewu był przyszły król Jan III Sobieski, który zbudował na Podzamczu nowy barokowy budynek dla swojej żony, która była dość wymagającą i kapryśną kobietą.

Zamek w okresie zaboru Pruskiego kilkakrotnie był przebudowywany: pełnił funkcję arsenału broni a także służył jako spichlerz.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, oraz na mocy postanowień traktatu wersalskiego Ziemia pomorska wraz Gniewem powraca do macierzy w roku 1920. Rok później, w 1921 roku zamek w wyniku pożaru został poważnie zniszczony.

W okresie drugiej wojny światowej Niemieckie władze okupacyjne w zamku zrobiły więzienie dla Polaków.
Po drugiej wojnie światowej na przełomie sześćdziesiątych i siedemdziesiątych zamek był sukcesywnie odbudowywany ze zniszczeń.

Latem co roku odbywają się na zamku liczne turnieje rycerskie.