Barcice

Barcice

Barcice to wieś położona w gminie Ryjewo w powiecie kwidzyńskim. Jest to mała wieś licząca około 350 osób. Posiada za to bardzo bogatą historię, dwa cmentarze oraz chaty pomennonickie.

Wieś i okolice zamieszkiwała ludność pochodzenia holenderskiego - zwana Mennonitami. Mennonici ze względu na wiarę, oraz to, że stronili od obowiązkowej służby wojskowej byli prześladowani i zmuszeni do emigracji i szukania innego bezpieczniejszego azylu w innych częściach Europy. Byli ludnością bardzo religijną i bardzo pracowitą.
Biblię uznawali za świętość, oraz zbiór zasad jakimi należy się kierować w życiu, aby po ziemskim życiu cieszyć się zbawieniem duszy. Mennonici uważali, że chrzest należy przyjmować powyżej 14 roku życia jako świadomie wierzący w Chrystusa, jednak uwzględniali możliwość wykluczenia z wspólnoty najbardziej zatwardziałych grzeszników, którzy łamią postanowienia prawa.
Menonici uznawali kolegialność wyrażającą się w możliwości wyboru pastorów przez wiernych.
Nie przyjmowali wysokich stanowisk urzędowych. Nie przysięgali nigdy na cokolwiek, gdyż uważali że człowiek jest z natury ułomną istotą a jego przysięgi mogą być tylko ulotne. Mennonici przypominali dzisiejszych Amiszów, ponieważ stronili od możliwości rozwoju techniki elektryczności, prowadzenia samochodów, korzystania z dóbr materialnych. Mennonici głównie zajmowali się z pracą na roli, osuszali łąki bagna, budowali wały przeciwpowodziowe, które do dzisiejszych czasów przetrwały i nadal dobrze chronią od powodzi.

Mennonici osadzili się w Polsce w drugiej połowie XVI wieku za panowania ostatnich Jagiellonów, otrzymali azyl i tolerancję religijną. Mennonici w dawnej Polsce cieszyli się dość dużą swobodą, mogli dożywotnio zamieszkać naszą ojczyznę, pracując na roli, czerpiąc korzyści finansowe z drobnego przemysłu, jak i usług rolniczych. Mennonici posiadali własne browary, gorzelnie. Zajmowali się bednarstwem, produkowali beczki, zajmowali się ciesielstwem, handlowali tekstyliami i produktami korzennymi. Na początku XVIII wieku rodzina Krygerów z okolic Nowego Dworu Gdańskiego zaczęła wytwarzać zegarki.

Barcice i okolice po pierwszym rozbiorze Polski pod koniec XVIII wieku znalazły się w zaborze Pruskim. Okolice Barcic i Ryjewa były zamieszkiwane głównie przez ludność pomennonicką. Jeszcze pod koniec XVIII wieku na prawym brzegu Wisły pomiędzy Kwidzynem, a Malborkiem znajdował się jedyny dom modlitwy.

W drugiej połowie XIX wieku w południowej części Barcic powstał nowy dom modlitwy wraz z cmentarzem na sztucznie usypanych wzniesieniach zwanych terpem.
Do czasów dzisiejszych dwa XVIII- wieczne cmentarze posiadają dobrze zadbane liczne nagrobki, zwane Stelami. Ważna jest symbolika nagrobkowa np. klepsydra to przemijający czas i wieczność, korona to symbol dostąpienia królestwa niebieskiego, kotwica połączona z krzyżem symbolizowała bardzo mocną wiarę w Chrystusa, motyl symbolizuje krótkie życie i duszę umarłego, a spirala symbolizuje wieczność i drogę do Boga.

Dzięki obecnie zamieszkałej ludności - władzy gminy Ryjewo i mieszkańców Barcic i okolic, która dba i odnawia nagrobki - do dzisiejszych czasów przetrwały one w dobrym stanie.

Ostatni pochówek, który zauważyłem będąc na cmentarzu miał miejsce w roku 1942, a więc trzy lata przed zakończeniem drugiej wojny światowej.

Jeszcze w okresie dwudziestolecia międzywojennego, w Polsce znajdowało się sześć gmin pomenonickich. Pod koniec drugiej wojny światowej ludność Mennonicka była zmuszona emigrować do państw Europy zachodniej. Może dlatego, że kulturowo byli bliżsi niemieckiej kulturze (np. wiara protestancka).

Do dzisiejszych czasów przetrwało wiele gospodarstw rolniczych, oraz wiele cmentarzy o bardzo ciekawej architekturze nagrobkowej.

Świątynie zwane zborami po drugiej wojnie światowej przejął kościół rzymsko-katolicki np. w Wielkim Lubieniu niedaleko miasta Nowe nad Wisłą. Same Zbory -świątynie były ubogie i proste bez bogactwa i przepychu zgodnie z nauką Chrystusa.